چطوری خدا می تواند مرا ببیند ولی من نمی توانم؟

می توان برای قرابت ذهنی، گوینده های رادیو و تلویزیون را مثال زد که ما صدای آنها را می شنویم و خودشان را می بینیم اما آنها ما را نمی بینند و صدایمان را نمی شنوند.

آیا خدا همه حرف های مرا گوش می کند ؟ هرچه آرزو کنم به من می دهد؟

در پاسخ می توان گفت: که البته در خیلی از مواقع خدا آرزوها را همان موقع برآورده می کند، بعضی وقت ها باید کمی صبر نمود، یعنی چند روز بعد یا چند هفته بعد. بعضی وقت ها هم خدا چیزی بهتر از آرزویی که داریم به ما می دهد. اگر ما حرف های خدا را گوش کرده باشیم خدا بیشتر ما را دوست دارد و ممکن است زودتر آرزوهایمان را برآورده کند .

خدا می تواند بهترین چیزهای دنیا را به من بدهد؟

در پاسخ می توان گفت: بله، خوب اگر خدا لازم بداند. بستگی دارد که آن چیز برای تو مناسب باشد یا نه.

باید در معنی ساده آنچه به عنوان دعای راضی ام به رضای تو که زیاد به کار می بریم در حد فهم و درک کودک بگوییم شاید لازم باشد از مثال های ساده و قابل درک استفاده کنیم تا کودک تصورش از خدا یک موجود خشمگین که همیشه ترسناک است، نباشد، مثلا وقتی تو کوچولو بودی دلت می خواست دستت را در پریز برق ببری اما من و پدر اجازه نمی دادیم و تو شاید دلخور می شدی و می گفتی ما دوستت نداریم اما چون تو خطرات را نمی دانستی این طوری فکر می کردی ؛ مگه نه ؟

اگر خدا همه چیز را خلق کرده پس چه کسی خدا را خلق کرده ؟

یکی دیگر از پاسخ هایی که ما می توانیم به کودک در مورد وجود خدا بدهیم: تا به حال شده که مادرت غذایی درست کند و غذا شور شده باشد کودک می گوید بله، می گوییم علت شور شدن غذا چیست ؟ کودک می گوید به خاطر نمک است، می پرسیم شوری نمک به خاطر چیست؟ کودک اندکی فکر می کند و می گوید: شوری نمک به خاطر خود نمک است چیزی نمک را شور نکرده در این موقع به او می گوییم، خدا همه چیز را خلق کرده اما وجود خودش به خاطر چیز دیگری نیست بلکه خدا خودش، خودش را به وجود آورده است.

  خدا که بزرگ است، چگونه در قلب ما جا می گیرد؟

ابتدا از کودک می پرسیم من را دوست داری کودک پاسخ می دهد و می گوییم دوست داشتن من کجاست ؟ کودک قلب خود را نشان می دهد و اینگونه می توان پاسخ داد: همان طورکه پدر و مادرت در قلب تو هستند خداوند هم در قلب ما جا دارد.

بهشت کجاست ؟

بهشت مثل یک پارک یا مثل یک باغ بزرگ است، خیلی زیبا با هوای سالم، درخت های پر میوه، گل های خیلی قشنگ، آبشار و رودخانه با قصرهای خیلی شیک و قشنگ با هر چیزی که هرکس دلش بخواهد مثل؛ اسباب بازی ، خوراکی، دوست و آشنا و..... . همان جایی که مردم در آنجا احساس خوشبختی می کنند. خدا در قرآن گفته انسان های مؤمن و نیکوکار پس از مردن و رفتن از این دنیا به آنجا خواهند رسید. آنجا هیچ کس ناراحت و بیمار نیست و همه خوشحال و شادند. هر کسی به حرفهایی که خدا گفته عمل کند به بهشت می رود.